Het gesprek bestaat uit twee delen: Wie zijn de deelnemers, en wat zijn hun achtergronden, als moedertaalsprekers van Engels en Nederlands en met een verschillende graad? Wat denken ze te doen met betrekking tot het onderwerp, en wat denken ze te hebben in termen van vaardigheden, competenties en tijdvakken?
Deze reeks artikelen benadrukt verschillende benaderingen van het leren, ook vergelijkend en contrasterende benaderingen die door mensen en organisaties op vijf verschillende gebieden worden gebruikt. De serie gaat over het leren van voorkeuren. De talen zijn hetzelfde (gecodeerd, rekening houdend met de instrumenten van menselijke activiteiten en de tijd die wordt gebruikt). Ze zijn niet homogeen, maar vullen elkaar aan. Uit het schrijven blijkt dat er verschillen bestaan in de verwachtingen ten aanzien van het niveau van Europese en internationale perspectieven / benaderingen voor werknemers en hoeveel aandacht zij hieraan zullen besteden.
Deze serie is deels een reactie op twee andere artikelen die werden gepubliceerd over Coaching in Nederland.
Door ons te richten op deze serie artikelen zullen we een aantal goede inzichten krijgen over verschillende manieren om de kwestie van het deelnemen aan het proces van werkovergang te benaderen.
Voorbeeld 2. Een programma voor studenten aan de Universiteit Eindhoven.
Tijdens mijn coaching in Nederland, gebeurde het dat na het bereiken van de competentie met het programma, veel nieuwe deelnemers kwamen binnen in het Technique School circus. Wat moesten zij (in en rond die tijd) doen om hen te steunen zodat zij de beginselen van het beheer van kinderen op het werk konden toepassen?
De meeste van onze klanten zijn geen managers die besloten voor onszelf te schrijven en daarom wat ze besloten te leren. Daarnaast waren ze een diverse groep: ouder wordende ouders, onderwijswerkers, leraren, verpleegkundigen, accountants, gemeenteambtenaren, schooiers, fabrieksarbeiders, kantoorbedienden, programmeurs, verkoopscheidsrechters, en hun eigen secretarissen.
De nieuwe kandidaten zagen nieuwe concepten. Ik wist niet wat ze ermee zouden doen. Terugkijkend is het duidelijk dat mijn eigen aanpak beter had kunnen zijn. Het aantal kinderen dat ik thuis had opgevoed, was ook laag in 2004-2006, toen het publiek voor het eerst 'werkende kinderen' was. Ik had toen niet verwacht dat ik mij met deze kwestie zou gaan bezighouden om redenen waarover ik niet heb nagedacht.
In veel gevallen zag ik dat wat later kwam niet precies was wat op de eerste dag. De manager nam de gelegenheid te baat om een nieuwe interventie na afloop te vragen dan om een nieuwe interventie een jaar later.
De nieuwe deelnemers ervoeren de interventie op drie verschillende manieren, maar elk had een effect op hen op precies de zelfde manier. Dit is zeker geen uitdaging voor de student in het circus, of de verkoopbevorderende lachende oom. Ik was bang dat ik een deel van mijn programma had gemist.
Dit aspect van het programma dat ik voor stagiairs nam, geeft aan dat als de basisbeginselen eenmaal zijn begrepen, men het hele beeld samen moet proberen te zien. Probeer later trainingsgroepen te starten. Voor al mijn trainers' (Nederlandse) jaren is het echter dezelfde vraag met verschillende variabelen: wat moet er na de opleiding gebeuren? Is het met name de moeite waard de resultaten te registreren? In mijn geval, als je het je wilt herinneren, was ik al alert op deze waarden.
Voorbeeld 3. Een programma voor werkloze, gefrustreerde ouders en leraren van de districtsschool, die na een jaar ongeveer 83.000 kinderen had geselecteerd.
Het programma dat ik noemdeIk was me ervan bewust dat de school een echt programma had voor afgestudeerden die de school niet afmaakten, maar werden geconfronteerd met problemen. Mijn eerste opleidingsdoel was om de kinderen te helpen ontwikkelingsmodellen te veranderen om samen de echte problemen aan te pakken.
Werken met up-to-date ouders / leraren neemt behoorlijk van 25% tot 50% van alle lestijd. Maar ik had niet verwacht dat dit mijn tweede onderwerp zou zijn. Ik verwacht dit alleen als een ambitieus doel dat ik wil bereiken in de levensloop van mijn opleiding. Ik dacht echter dat ik hier een opmerking zou maken, namelijk dat ik een van de eerste praktische zaken zal publiceren.
En dat is wat ik momenteel aan het doen ben. De onderwerpen zijn speciaal voor die school. Alle aspecten worden besproken. Alle moeilijkheden bij het begrijpen worden opgemerkt (en nog steeds). Alles is klaar, schoon en helder.
Ongeveer tien of elf jaar geleden realiseerde ik me dat het soms beter was om te laten zien dan te vertellen. Ik ben me er terdege van bewust dat dezelfde betekenismethoden niet binnen en buiten een context plaatsvinden. Er is een moment waarop we mensen moeten beïnvloeden zonder dat we geduwd of vervelend zijn. Maar er is een dilemma: je kunt heel eerlijk en open zijn met wat je voelt, zonder altijd je gevoelens aan anderen uit te leggen. Het maken van een persoonlijke evaluatie van elke- of cursus is een persoonlijke ervaring geworden.
Soms wordt men gedwongen om eenvoudige vragen te stellen onderweg. Bijvoorbeeld de vraag of er op dit moment nieuwe zaken zijn waar ze aan moeten denken (of mee moeten omgaan)… die een gesprek vormen.
Hoe dan ook, verkies ik nog met een hogere UPS van beheer of admin te delen. A.